Yargı Reformu Stratejisi Belgesi ile Türk yargısına yöneltilen en önemli eleştirilerden birinin hakimlerin uzmanlığını sağlayacak bir anlayışın benimsenmemiş olduğu ifade edilmiş ve ihtisas mahkemelerinin ülke genelinde yaygınlaşmasına ve hakimlerin uzmanlaşmasına yönelik uygulamaların artırılması hedef olarak benimsenmiştir. Yargı Reformu Strateji Belgesi’nde söz konusu hedefe yönelik öncelikli faaliyetler de ayrıca belirtilmiştir. Buna göre; öncelikli olarak hakimlerin ceza ve hukuk hâkimi olarak ayrışmaları ve bu yönde ihtisaslaşmaları sağlanacak, ihtisas gerektiren alanlarda özel mahkemeler kurulacak, bazı davaların il merkezlerindeki ihtisas mahkemelerinde görülebilmesine yönelik çalışmalar yapılacak ve bazı ihtisas mahkemelerinde görev yapan hakimlerin bu mahkemelerde görev almadan önce ya da gerektiğinde görevleri süresince eğitim almaları sağlanacaktır.

Bu kapsamda belirtmek isteriz ki; Yargı Reformu Strateji Belgesi’nde ifade edildiği gibi Türk yargısında uzmanlaşma en önemli sorunlardan biri olarak göze çarpmaktadır. Zira her ne kadar adalet personeli sayısı yeterli olsa dahi uzmanlaşmanın olmadığı bir yargı sisteminin hızlı ilerleyebilmesi ve sağlıklı bir yargılama yapabilmesi mümkün değildir. Bu nedenle ihtisaslaşmaya yönelik bir hedefin benimsenmiş olması, yargı reformunun gerçekleşebilmesi için önemlidir. Nitekim gelinen noktada pandeminin etkilerinden kaynaklanan uyuşmazlıkların önemli bir kısmının benzer nitelikteki tip davaları doğuracak olması ve uyuşmazlık çözümünde benzer hukuki parametrelerin bu yargılamalarda kullanılacak olması da pandeminin etkilerinden doğacak uyuşmazlıklar bakımından ihtisas mahkemelerinin kurulması gerekliliğini ortaya koymaktadır.

Bu noktada özellikle tip davalar bağlamında ihtisaslaşmanın gerekliliğinin incelenmesi faydalı olacaktır. Şöyle ki, pandemi, pek çok işletmede benzer etkiler doğurmuştur. Buna bağlı olarak işletmelerin aldığı tutumlar arasında da ciddi benzerlikler oluşmuş veyahut işçiler açısından benzer hukuki sonuçlar ortaya çıkmıştır. İfade edildiği üzere; bu benzerliklerin ortaya çıkmasının temelinde pandeminin işletmenin faaliyetlerinin devamına yönelik etkilerinin benzer olması yatmaktadır. Bir diğer deyişle, kamu otoritesi kararı ya da işletmesel karar ile faaliyeti durdurulan/azaltılan işletmelerin oluşturdukları tedarik zincirlerinde bozulmalar yaşanmış, tedarik zincirindeki bozulmalar bu mal ve hizmetlere ihtiyaç duyan işletmelerin iş yüklerindeki devamlılığın ortadan kalkmasına neden olmuş, bu durum da iş gücü ihtiyacını geçici ya da sürekli olarak olumsuz etkilemiştir. Buna ek olarak işletmelerin nakit rezervlerini tutma konusundaki katı tutumları, borçlarını ödememe gibi bir davranış modeli sergilemelerine, bunun neticesinde alacaklı konumdaki diğer işletmelerin olumsuz etkilenmesine ve çalışanlarına yönelik ücret ödeme edimlerinde güçlük çekmelerine sebep olmuştur. Tüm bunların sonucunda ise pek çok işletme zorlayıcı nedene dayalı olarak bir haftalık yarım ücret uygulaması ve akabinde kanuni olarak iş sözleşmesinin askıya alınması yoluna gitmiş, yine pek çok işletme çalışanlarına ücretsiz izin vermiş ve yine pek çok işletme kısa çalışma ödeneği uygulamasına başvurmuştur. Ayrıca pandeminin bu olumsuz etkilerine dayalı olarak önemli ölçüde çalışanın da iş sözleşmesi sona erdirilmiştir. Her ne kadar yürürlüğe konulmuş olan ve ileride konulması amaçlanan yasal düzenlemeler ile istihdamın güvence altına alınması amaçlanmaktaysa da halihazırda aydınlatılmaya muhtaç binlerce iş uyuşmazlığının doğduğu açık olup; yapılacak yasal düzenlemelerin yorumlanmasından dahi kaynaklanacak binlerce uyuşmazlığın ilerleyen dönemlerde gündeme geleceği görünen bir gerçektir. Uyuşmazlıkların doğduğu noktaların benzerliği, yukarıda da örnekleri sunulan tip davaların doğmasına neden olacaktır.